Dat de Vlaamse Geschiedkundige Kring steevast een voorvechter is in de culturele ontvoogdingsstrijd van de Gentsche geschiedenisstudent hoeft, met het oog op de afgelopen cultuuractiviteiten van dit eerste semester, geen betoog meer. Op de dag van de heilige Sint troonde het cultuurduo ons mee naar de Balzaal van de Vooruit die, just for the occasion, als jazzclub fungeert. Vorig jaar kon jazzminnend VGK nog genieten van de intussen naar New York getrokken Robin Verheyen met zijn 
Narcissus Quartet. Deze keer programmeerden de Jazz Lab Series de jonge leeuwen van Franco Saint de Bakker. Nee, geen man met lange baard, maar een septet bestaande uit muzikanten en waarvan de groepsnaam voorwaar een amalgaam is van de namen van verschillende groepsleden. Deze heren en dames houden zich normaliter eerder op de achtergrond bij groepen zoals Zita Swoon, Novastar, Flip Kowlier en Dead Man Ray, maar leven zich voor de gelegenheid uit op jazzstandards en houden daarbij geen heilig huisje heel. De set bleek evenwel doorspekt van eigen werk, terug te vinden op de twee cd’s die dit combo bij Heavenhotel uitbracht.
De zeven instrumentalisten openden hun set in de Vooruit stevig, maar konden bij nader inzien de verwachtingen niet inlossen. Hoewel ze enkele standards op creatieve wijze heftig dooreen schudden, bleef het al te vaak bij de vlakte. Voor een groep die zichzelf “speels provocerend” en “grensverleggend” noemt, was dit ergens toch teleurstellend. Het waren voornamelijk de blazers die hier wat te licht uitvielen. De trompet van Sigrid van Rosendaal mag dan geloofd worden voor haar zachte zoete klank, tijdens deze gig klonk ze steevast te stil, te braaf en iets te laag in de intonatie van de groep. Bovendien stond ze erbij alsof iemand haar het podium opgeduwd had en ze er zo snel mogelijk weer weg wilde. Dat vindt ondergetekende niet okidoki. Klarinettiste Saar Van De Leest bleef dan weer grotendeels onhoorbaar. En we willen hier niet vrouwonvriendelijk overkomen, maar het waren de dames die het spel lieten slabakken. De interactie tussen de muzikanten liet ook te wensen over. Enkelen hielden constant frontman Elko Blijweert in de gaten om hun inzetten zeker niet te missen en vrijheid in solo’s of improvisaties bleef volledig zoek. Het geheel klonk dus te gerepeteerd. Zelfs hun cover van QOTSA’s No One Knows, stilaan een culthit, waarbij de vocals door de ‘gorgelmachine’ gehaald werden, kon niet echt boeien. Wat eveneens stoorde was een constant achtergrondgezoem door een openstaande microfoon, of dergelijke. Daarnaast mocht de pianist zich wel even de moeite getroost hebben de spuuglelijke beschermhoes van de vleugel te halen. Het oog wil ook wat.
Maar goed, terug naar de muziek, want er waren weldegelijk heerlijke momenten waarbij de groep loskwam van de nootjes en er lekker tegenaan ging. Een daarvan was een cover van een nummer van de Braziliaanse gitarist Baden Powell waarbij de melodie klonk als een losgebroken carrousel op de foor doorspekt met computerspelletjesmuziekeffecten. Persoonlijk hoogtepuntje was een gemuteerde versie van Django Reinhardts Flèche d’Or. Ook Tang van Duke Ellington moest er even later aan geloven.
Sterkhouders doorheen de ganse set waren frontman en inspirerend gitarist Elko Blijweert, drummer Karel De Backer en pianist Joris Caluwaerts. Wanneer zij samen met de bassist enkele nummers alleen brachten, was het dan ook best genieten.
Narcissus Quartet. Deze keer programmeerden de Jazz Lab Series de jonge leeuwen van Franco Saint de Bakker. Nee, geen man met lange baard, maar een septet bestaande uit muzikanten en waarvan de groepsnaam voorwaar een amalgaam is van de namen van verschillende groepsleden. Deze heren en dames houden zich normaliter eerder op de achtergrond bij groepen zoals Zita Swoon, Novastar, Flip Kowlier en Dead Man Ray, maar leven zich voor de gelegenheid uit op jazzstandards en houden daarbij geen heilig huisje heel. De set bleek evenwel doorspekt van eigen werk, terug te vinden op de twee cd’s die dit combo bij Heavenhotel uitbracht.
De zeven instrumentalisten openden hun set in de Vooruit stevig, maar konden bij nader inzien de verwachtingen niet inlossen. Hoewel ze enkele standards op creatieve wijze heftig dooreen schudden, bleef het al te vaak bij de vlakte. Voor een groep die zichzelf “speels provocerend” en “grensverleggend” noemt, was dit ergens toch teleurstellend. Het waren voornamelijk de blazers die hier wat te licht uitvielen. De trompet van Sigrid van Rosendaal mag dan geloofd worden voor haar zachte zoete klank, tijdens deze gig klonk ze steevast te stil, te braaf en iets te laag in de intonatie van de groep. Bovendien stond ze erbij alsof iemand haar het podium opgeduwd had en ze er zo snel mogelijk weer weg wilde. Dat vindt ondergetekende niet okidoki. Klarinettiste Saar Van De Leest bleef dan weer grotendeels onhoorbaar. En we willen hier niet vrouwonvriendelijk overkomen, maar het waren de dames die het spel lieten slabakken. De interactie tussen de muzikanten liet ook te wensen over. Enkelen hielden constant frontman Elko Blijweert in de gaten om hun inzetten zeker niet te missen en vrijheid in solo’s of improvisaties bleef volledig zoek. Het geheel klonk dus te gerepeteerd. Zelfs hun cover van QOTSA’s No One Knows, stilaan een culthit, waarbij de vocals door de ‘gorgelmachine’ gehaald werden, kon niet echt boeien. Wat eveneens stoorde was een constant achtergrondgezoem door een openstaande microfoon, of dergelijke. Daarnaast mocht de pianist zich wel even de moeite getroost hebben de spuuglelijke beschermhoes van de vleugel te halen. Het oog wil ook wat.
Maar goed, terug naar de muziek, want er waren weldegelijk heerlijke momenten waarbij de groep loskwam van de nootjes en er lekker tegenaan ging. Een daarvan was een cover van een nummer van de Braziliaanse gitarist Baden Powell waarbij de melodie klonk als een losgebroken carrousel op de foor doorspekt met computerspelletjesmuziekeffecten. Persoonlijk hoogtepuntje was een gemuteerde versie van Django Reinhardts Flèche d’Or. Ook Tang van Duke Ellington moest er even later aan geloven.
Sterkhouders doorheen de ganse set waren frontman en inspirerend gitarist Elko Blijweert, drummer Karel De Backer en pianist Joris Caluwaerts. Wanneer zij samen met de bassist enkele nummers alleen brachten, was het dan ook best genieten. 
[Foto's: Dirk Vervaet]
4 opmerkingen:
Mooie recensie!
Ik ben er niet in geslaagd om die eerste twee fragmenten te beluisten maar wat ik wel kon horen wist mij wel te bekoren.
En we hebben idd niet te klagen over de culturele activiteiten van onze geliefde studentenkring. Ik schaam mij dan ook diep omdat ik dit academiejaar nog geen enkele activiteit meegemaakt heb.
Daar schaam ik me ook diep om :)
Tot in het tweede semester, dan!
Groeten,
je VGK-Cultuur '06-07
Mooie recensie, overigens! Vooral de eindredactrice lijkt vruchten hebben afgeworpen. Hihi. Kuskus :)
Emmelien die vruchten afwerpt. Mijn associatieve verbeeldingskracht doet de rest.
Hop, weg konsentraatsie.
Een reactie posten